مقایسه ی اثرات سه نوع تمرین هوازی، مقاومتی و تمرین در آب بر نیمرخ چربی و برخی فاکتورهای فیزیولوژیک در افراد مبتلا به دیابت نوع دو

چکیده: هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه ی اثرات سه نوع تمرین هوازی، مقاومتی و تمرین درآب بر نیمرخ چربی و برخی فاکتورهای فیزیولوژیک در افراد مبتلا به دیابت نوع دو می باشد. به همین منظور تعداد 60 نفر بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و سپس به طور تصادفی در چهار گروه تمرین هوازی، تمرین در آب، تمرین مقاومتی و کنترل قرار گرفتند. گروه های تجربی به مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته، هر جلسه 45 تا 70 دقیقه) به انجام تمرینات هوازی، مقاومتی و تمرین در آب زیر نظر مربی مربوط پرداختند. تمرین استقامتی و تمرین در آب شامل راه رفتن، دویدن و انجام حرکات روی عضلات بزرگ با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه بود. تمرینات قدرتی نیز شامل 10 حرکت برای عضلات و برای هر حرکت سه تا چهار دور و هر دور، 8 تا 12 تکرار در نظر گرفته شد و اصل اضافه بار در طول 8 هفته رعایت گردید. در طول این مدت گروه کنترل هیچ فعالیت بدنی منظمی نداشتند و فقط پیگیری شدند. در این پژوهش متغیر های وزن، شاخص توده بدن، درصد چربی، اوج اکسیژن مصرفی، تری گلیسرید، کلسترول تام، لیپوپروتئین کم چگال، لیپوپروتئین پرچگال، قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله شده قبل و بعد از دوره های تمرینی اندازه گیری شدند. در نهایت یافته ها با استفاده از آزمون اندازه گیری های تکراری در سطح کمتر از 05/0مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان دهنده ی بهبود معنادار وزن، شاخص توده بدنی، درصد چربی، اوج اکسیژن مصرفی، تری گلیسرید، لیپوپروتئین پرچگال و هموگلوبین گلیکوزیله شده پس از تمرین هوازی و بهبود معنادار اوج اکسیژن مصرفی و لیپوپروتئین پرچگال پس از تمرین مقاومتی بهبود معنادار هموگلوبین گلیکوزیله شده پس از تمرین در آب بود. همچنین، تفاوت معناداری در کلیه متغیرهای مورد بررسی بین سه شیوه ی تمرینی مشاهده نشد. نتایج این مطالعه نقش موثرتر تمرین استقامتی در بهبود نیمرخ چربی، قند خون، سطح هموگلوبین گلیکوزیله شده و آمادگی قلبی تنفسی بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم در مقایسه با تمرینات در آب و مقاومتی را نشان داد. واژگان کلیدی: دیابت، تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، تمرین در آب، نیمرخ چربی، اوج اکسیژن مصرفی